دیروزهای زیبا

قد کشیده ام... پشتِ این تنهایی!!
روزهای زیبا همه رفته اند.. روزهای بی قراری!! کودکی..
روزهایی که خالی بودم از همه.. و همه پُر بود از تمامِ من!!
چه لبریز بود آن روزها.. آن روزها که هنوز گم نبودم در قصه ی تکرارِ زندگی!!
و روزمرگی عادتِ دلم نشده بود..
هر صبح برایم صبحی تازه بود که عطر بی کرانه ی زندگی را برایم داشت..
و شبِ من با فانوسی کوچک هم چراغانی بود!!

  

از شکاف سردِ امروز، به دیروزهای زیبا نگاه می کنم..
و به آرزوهایم که هر کدام رنگی به تن داشت.. و کنار هم، آسمان بلند دیرزوهایم را نقاشی می کرد..
خیره می شوم به آن کوچه های واژگون از هیاهوی "من"ها..
به کوچه هایی که امروز خالی اند از حجم لطیفِ من و کودکی هایم..
کمی دورتر درخت پیری را می بینم که سالهاست از خواب مرگ! دل نکنده است...!!
می بینم.. هنوز دلهایی را که دست "من" و "تو" ناشیانه بر پوستش کَند را به یادگار دارد.. چه امانت دارِ خوبی بود او.. هنوز نقشِ دلهای کودکیِ ما را دارد.. و "من" و "تو"..امروز! خالی از خود و همه ایم!!
و امشب...
پشت این پنجره ی خالی و هیچ!! دور از تمام کودکی ها و خیال!! خسته ای نشسته است که می گویند نامش "من" است...
و در انتظار طلوع ستاره ای است که خوشبختی را نوید می دهد!!
من دلم باران می خواهد..
سرزمینِ امروزِ من.. خالی از آسمان و باران است..
کاش بروی ابر تنهایی سوار می شدم و از آسمان .. به تن دیروزها می باریدم!! شاید که سبز می شدم چون دیروز.. سبز مثل تمام کودکی هایم.. مثل همه ی آن روزهایی که گذشت و "من" هم پر غرور از کنار همه اشان گذشتم...
شب می وزد و دلم می گیرد از این همه تنهایی........